Haar vraag bij binnenkomst kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Nadat we eind september het onheilspellendste onheilsbericht omtrent de maandenlange buikpijn van mijn moeder te horen hadden gekregen, reed ik naar de plaatselijke apotheek om medicatie te halen die de pijn zou verlichten. Terwijl ik in de wachtrij stond kwam de moeder van Lilia binnen. We hadden elkaar een keer eerder gezien, aan het begin van het schooljaar. “Bent u ziek?”, vroeg ze oprecht geïnteresseerd. “Nee, ik kom een recept voor mijn moeder ophalen”, antwoordde ik. Ze vroeg wat mijn moeder mankeerde en ik deed vervolgens voor het eerst mijn verhaal over de verschrikkelijke ziekte waar mijn moeder door was getroffen.

Oprechte interesse

Terwijl we beiden gingen zitten aan de werktafel in het lokaal, bedankte ik Lilia’s moeder alvast voor de oprechte interesse die ze ook nu weer toonde voor de gezondheid van mijn moeder. Nadat ze mij had laten vertellen over het behandeltraject, het ondergaan van de chemokuren en de opname in het ziekenhuis, vroeg ze vervolgens hoe het nu met mij ging.  Terwijl ze me rustig liet uitpraten, kreeg ze opeens een lichte sprankeling in haar ogen. Ze was de dag ervoor jarig geweest, vertelde ze. En het mooiste cadeau dat ze had gekregen was het Skype-gesprek met haar ouders, die nog in Bosnië woonden. Wat was ze emotioneel en blij geweest met het weerzien. Ook al stond er een beeldscherm en ruim duizend kilometer tussen hen in.

Ik feliciteerde haar en ze vertelde hoe ze, twintig jaar geleden, met haar man en oudste dochter noodgedwongen naar Nederland was verhuisd. Gevlucht voor de vreselijke oorlog in het land van herkomst. Ze studeerde destijds Bosnisch aan de universiteit en zat ten tijde van haar vlucht naar Nederland in de afstudeerfase. Jaren later heeft ze hier de studie alsnog opgepakt en voltooid. De Nederlandse taal leerde ze samen met haar dochtertje, die toen bijna zes was en in groep 1 het Nederlands snel oppikte. Ik had haar graag meer laten vertellen over haar afkomst en de zware tijd die ze samen als gezin goed hadden doorstaan in hun nieuwe, vreemde land.

Een goed mens

Terwijl de gangen op school opeens werden verduisterd en de conciërge zijn laatste ronde door het schoolgebouw liep, vertelde ik Lilia’s moeder nog hoe goed het op school ging met haar jongste dochter. Dat ze een vrolijke en sociale leerling was, die altijd een mooi verhaal had en tevens prachtige resultaten behaalde. Ze straalde. “Mijn man en ik vinden het fijn dat ze zo’n goede cijfers haalt, maar we hebben onze kinderen ook altijd proberen op te voeden met de wens dat ze een goed mens zullen worden. Dat vinden we het belangrijkste.” Ik moest haar gelijk geven. Cijfers zijn niet het belangrijkste bij het opvoeden en opgroeien van een kind. We liepen door de gang naar de uitgang van het schoolgebouw en ik bedankte haar voor dit fijne en open gesprek. “U ook bedankt en veel beterschap gewenst voor uw moeder…” Ondertussen ben ik ervan overtuigd dat haar kinderen net zo’n goede mensen zullen worden als zij.   

Pascal Cuijpers is leraar beeldende vorming en faalangstreductietrainer op een middelbare school. Tevens schrijft hij columns, opiniestukken en gedichten over het onderwijs, die regelmatig in diverse landelijke dagbladen, (onderwijs)magazines en op websites worden gepubliceerd. Daarnaast verscheen eerder zijn educatieve scheurbundel '200 Dagen School & Scheuren!' (2015) en de onderwijsbundels 'Leraren hebben meer vakantie dan mensen die werken' (2016) en 'Leraren zijn net echte mensen' (2017) bij uitgeverij Quirijn (www.uitgeverij-quirijn.nl). Pascal is te volgen via Twitter: www.twitter.com/pascalcuijpers. Kijk ook eens op zijn vernieuwde website: www.pcuijpers.nl.

© Nationale Onderwijsgids / Pascal Cuijpers