Bizarre tijden

Het zijn bizarre tijden. Wie had er een kleine twee maanden geleden kunnen denken dat de wereld er nu zo uit zou zien. Lege straten en pleinen, een wereld die tot stilstand komt en overvolle ziekenhuizen. Vaders en moeders die thuiswerken, kinderen die niet naar school mogen. Lege klassen, stille schoolpleinen, geen gekibbel of gelach, alleen die onwerkelijke stilte in de school. Een paar leerlingen die worden opgevangen door enkele collega's en af en toe een ouder die een pakketje met materialen komt ophalen. De levendigheid in de school lijkt iets van lang geleden.

Door Karin Boers

Geen klas vol interactie, maar onderwijs op afstand vanuit de woonkamer. De uitdaging om via telefoon, mail, Parro en Teams in contact en verbinding te blijven met de leerlingen en de ouders. De uitdaging om de opgedane kennis en vaardigheden te onderhouden en tegelijkertijd niet het onmogelijke te vragen van de leerlingen en de ouders.

Leerlingen die op school al moeite hebben met leren, moeten nu thuis aan het werk en ouders moeten naast hun eigen werk ook nog hun kinderen ondersteunen en begeleiden. Het is niet makkelijk en kan voor lastige situaties zorgen.

Uitdaging van lesgeven op afstand

Als leerkracht heb ik het gevoel de hele dag aan te staan, zoekend naar de juiste balans tussen wat wil en kan. Proberen om tegemoet te komen aan de behoeftes van de leerlingen en de ouders, opdrachten te bieden waar ze mee aan het werk kunnen en ze tegelijkertijd niet te overvragen, maar boven alles in contact en verbinding te blijven met de leerlingen en hun ouders. Samen balancerend naar de overkant.

Naast al deze uitdagingen zijn er gelukkig ook momenten dat mijn hart een sprongetje maakt van geluk, trots en ontroering.

Trots op leerlingen en hun ouders

Trots als ik zie wat veel van onze leerlingen en hun ouders in deze tijd voor elkaar weten te boksen. Sommige leerlingen snappen echt niet dat ze thuis moeten werken, maar met hulp van hun ouders gaan ze toch aan het werk. Ouders die niet gewend zijn om les te geven en nu samen met hun kinderen gaan zitten om een werkblad of opdracht te maken. Elk gemaakt werkblad, elke uitgevoerde opdracht vervult mij met trots.

Een sprongetje van geluk als ik met de leerlingen videobel en heerlijke gesprekken heb. Gesprekken waarin ze vertellen dat ze graag weer naar school willen, maar in diezelfde gesprekken ook vertellen dat hun tand eruit is, ze lekker wat langer in bed mogen blijven liggen of gewoon de slappe lach krijgen, omdat bellen met de juf toch wel heel gek is.

Ontroering

Ontroering als ik een pakketje met materialen bij een leerling door de bus doe en deze leerling voor het raam staat te zwaaien. Als ik weer weg wil rijden volgt er nog een handkus door het raam en aan het eind van de straat zie ik hem nog steeds zwaaien.

Ontroering als er bij de post een kaart van een leerling zit. Hij heeft een tekening gemaakt met vlaggen en ballonnen en de tekst “hoera het laatste infuus” om te vieren dat ik komende week mijn laatste chemo heb. Naast de tekening heeft hij ook een sticker opgestuurd. De laatste sticker voor mijn “chemo-stickerkaart".

Prachtige momenten om te koesteren in deze bizarre tijd.

Zorg goed voor elkaar!