Kaal deel 2

Het staat al een aantal weken op de kalender, maar vandaag gaat het echt gebeuren. Vandaag ga ik naar de kapper om mijn haar eraf te laten halen. Ik ga niet wachten tot de chemo zijn verwoestende werk heeft gedaan, maar neem het heft in eigen hand. Een gemillimeterd kapsel maakt het hopelijk makkelijker te accepteren wat onvermijdelijk is. En hoewel het mijn eigen keus is, valt het me toch zwaar. Niet eens zo zeer om mijn haar, dat groeit wel weer aan, maar omdat het nu wel heel zichtbaar wordt. Na vandaag is de onzichtbaarheid verdwenen en ben ik zichtbaar ziek. De kapster is heel lief en neemt alle tijd. Ze wast uitgebreid mijn haar en laat het daarna centimeter voor centimeter verdwijnen tot er nog een millimeter over is. Nog twee dagen en dan zal ik met dit kapsel naar school gaan.

Door Karin Boers

Die maandag sta ik met bonzend hart op de parkeerplaats. Nu moet ik toch echt die spreekwoordelijke drempel over. Ik haal een paar keer diep adem, zet mijn petje recht en loop naar binnen. Nu is het wachten op de leerlingen.

Als de leerlingen binnenkomen, valt mijn petje natuurlijk meteen op. De reacties van de leerlingen zijn wisselend. Sommige leerlingen willen er niets van weten en lopen snel de klas in, andere leerlingen vragen juist of ik mijn petje af wil zetten.

Als ik mijn petje afzet, zie ik ook weer wisselende reacties. Een leerling doet de handen voor de ogen, terwijl een paar andere leerlingen gelijk mijn hoofd beginnen te aaien. Er is zelfs een leerling die wil ruiken (tja, het blijft zml-onderwijs). Ik laat het allemaal even gebeuren. Afgelopen weekend mocht ik op mijn manier wennen, nu mogen de leerlingen op hun manier wennen.

Wennen

Als alle leerlingen binnen zijn en we aan de groepstafel gaan zitten, gaan de vragen en opmerkingen door. Sommige vragen en opmerkingen ontroeren mij: “Oh nee, wat erg voor jou!", “Was je verdrietig en moest je huilen?” en “Moesten jouw kinderen ook wennen of huilen?". Bij andere leerlingen zie ik dat een steuntje in de rug wenselijk is: “Jullie moeten vast nog een beetje wennen en vinden het misschien wel eng of spannend, dat mag, ik vond het van het weekend ook spannend en moest ook wennen” En om een andere opmerking moet ik weer heel erg lachen: “Karin wordt een kale boom".

Ik leg de leerlingen uit dat ik nu nog kleine zwartje haartjes heb, maar dat die ook zullen verdwijnen. Samen kijken we (met de leerlingen die dat willen) naar de binnenkant van mijn petje waar al enkele zwarte haartjes zitten.

Haren tellen

Het rekentalent van de groep begint gelijk de haartjes te tellen: “1,2,3,… oh, het zijn er wel veel” En zo ontstaat er tijdens de momenten aan de groepstafel een nieuw patroon: het petje moet af en er wordt gekeken of er weer meer haartjes in de pet zitten en of er minder haartjes op mijn hoofd zitten. De haartjes zijn volgens de leerlingen heel zacht en dus krijg ik ook regelmatig een aai over mijn bol. Ik merk dat de leerlingen die het eng vonden langzaam beginnen te wennen. De hand gaat voor de ogen weg en er wordt zelfs voorzichtig gevoeld.

En dan, na een aantal dagen, zegt de leerling die er de meeste moeite mee had: “Doe de pet maar af hoor, dat is veel te warm binnen". Nog lichtelijk verbaasd doe ik de pet af en sluit ik de dag af.

Hoi juf met je kale hoofd

Als ik na het weekend zonder mutsje de klas in kom en naast deze leerling ga zitten, word ik begroet met de woorden: "Hoi juf met je kale hoofd". Ik antwoord: "Hoi leerling met je hoofd vol haar” en dan moeten we samen lachen.

Terwijl we beiden verder gaan met ons werk, bedenk ik me weer hoe blij en trots ik ben op mijn klasje!

Karin Boers is moeder van twee dochters en leerkracht in het speciaal onderwijs. Na de pabo heeft ze eerst gewerkt op een Montessorischool. Na twee jaar maakte ze de overstap naar het speciaal onderwijs. Het zml-onderwijs om precies te zijn. Al vele jaren werkt ze nu met veel plezier op een zml-school in het mooie Twente. In al die jaren heeft ze kinderen van verschillende leeftijden mogen lesgeven en mogen genieten van kleine stapjes en grote sprongen.