Wat is het toch mooi. Op oudjaarsavond om twaalf uur is heel Nederland, en de rest van de wereld waar het op hetzelfde moment ook twaalf uur is, voor even één. Niemand ontkomt aan het moment waarop we een oud jaar verruilen voor een nieuw jaar. Of we willen of niet. In veruit de meeste huishoudens staat de tv aan met daarop ‘de klok’. In horecagelegenheden en op straat wordt er luidkeels afgeteld van tien naar nul, voorafgaand aan hét moment. Er klinkt gejuich en even is overal en bij iedereen de ontlading voelbaar van de lichtelijk opgevoerde spanning rondom dit moment. Het moment dat eens in de driehonderdvijfenzestig dagen plaatsvindt. Het moment van loslaten en verlaten. Maar ook van aanpakken en ervoor gaan. Als bewijs hiervan, wordt er voor miljoenen euro’s aan vuurwerk de lucht in geknald. We zullen weten dat het menens is. Iedereen is het erover eens: ook 2015 gaat (weer) een topjaar worden! Tenminste, dat is ieders voornemen.

Zo’n halve dag na dit moment van saamhorigheid, euforie en hernieuwde strijdlust, ruiken we de kruitdampen nog in de straat en ziet alles er troosteloos en afgedankt uit. Niemand bekommert zich over de resten van wat ooit (veilig) vuurwerk was. Het is kil, nevelig en vooral stil op straat. De eensgezindheid van het tegelijkertijd vieren van het nieuwe jaar, heeft plaatsgemaakt voor een vermoeide anticlimax met hoofdpijn. Een somberte die, waar je ook bent of komt op die bewuste 1 januari, overal in het land een gezamenlijke spelbreker lijkt te zijn geworden. Het is de zogenaamde ‘day after’ en we moeten van onszelf vanaf nu gaan beginnen met alle goede voornemens, die we enkele uren of dagen geleden al van veel uitroeptekens en fel gele markeerstrepen hebben voorzien. Want dit jaar gaan ze écht uitgevoerd worden! Hoe vervelend, hard of moeilijk het ook zal gaan worden… Er wordt eens diep gezucht. De klok geeft aan dat we inmiddels al ruimschoots over de eerste helft van de eerste dag van het jaar zijn. 
 

Na een week het strakke en plichtsgetrouwe ‘goede-voornemens-regime’ met veel chagrijn en tegenzin te hebben doorstaan, realiseren we ons dat het jaar nog héél lang gaat duren op deze manier. Hier en daar worden dan ook weer voorzichtig, en wellicht stiekem, de eerste sigaretjes weggepaft, in het kader van ‘eentje mag nog wel…’ en is de sportschool al een keer stille getuige geweest van je verzuim. “We spreken af in het nieuwe jaar!” wordt in gedachten al als goed voornemen voor 2015 genoteerd en het huis is nog in dezelfde (on)reinheid als tijdens de jaarwisseling. 
 

Toch zal niemand het ons kwalijk nemen. Want net als met het ‘eenheidsgevoel’ tijdens de nieuwjaarsnacht, overheerst nu ook alweer hetzelfde ‘eenheidsgevoel’ onder de mensen over de (te) goede voornemens en het uitvoeren hiervan. En terecht. Want, wij mensen zijn nu eenmaal niet gemaakt, om onszelf minimaal een jaar lang af te peigeren en in alle bochten te moeten wringen, om ons heilige voornemen voor dat betreffende jaar te volbrengen!  

 

Goede voornemens zijn dan ook bullshit en enkel en alleen een bewijs van jezelf, en je omgeving, voor de gek houden. En waarom zou je het willen volhouden? Is dat een vorm van jezelf willen bewijzen op een sadomasochistische manier? Stop er mee nu het nog kan! 
 

Relativeer liever wat het allemaal voor nut heeft om je te kwellen tegen beter weten in. Er is al zoveel tegenslag en we moeten het hele jaar al zó-veel. Mijn advies is dan ook: trek die lijst met ‘goede’ voornemens van de ijskastdeur, verscheur deze vervolgens in minimaal vijftig kleine snippers en gooi deze met een glimlach en bijbehorend trots gevoel in de dichtstbijzijnde prullenbak. Vanaf nu is je goede voornemen voor de rest van je leven namelijk: ‘ik mág genieten van het moment’ en ‘ik ga ont-moeten’. 

Je hebt het verdiend.

 

En voor nu: geniet van 2015 (en de rest van je leven)!