Het klinkt nog wel aardig in de oren, Engels of Frans. Maar dan zie je de woorden staan en dan denk je...ik had me daar toch echt een andere schrijfwijze voor ogen! Die talen...je kan er als dyslect niet vroeg genoeg mee beginnen. Maar dan moet je het wel aantrekkelijk maken…voor jezelf of laat je ouders het leuk maken!

 

Leuk maken, hoe dan? Voordat je kind aan het echte leren van een taal begint, kan het spelenderwijs in aanraking komen met Engels. Kijk een tekenfilm in het Engels, lees een stripboekje, een Donald Duck. Vanuit het bekende referentiekader: de film met haar beelden, de strip met de tekeningen zo leert je kind gebruik te maken van zijn voorspellend vermogen. Je trekt als het ware het laatje met de beelden open en je leert daar spelenderwijs de woorden bij.

 

In de brugklas is het natuurlijk gelijk serious business, eigenlijk te serieus voor een dyslect. In de brugklas gelijk starten met het leren van de woordjes en daarna de zinnen is natuurlijk heel belangrijk. Maar die woorden zijn een brij en de zinnen onbegrijpelijk. Zoals iemand mij onlangs vertelde: je vraagt een sprint te trekken aan iemand die mank loopt. Zo voelt dat dus.

 

De woordenlijsten groeperen op soorten klank en van daaruit gaan leren. De zinnen niet uit het hoofd stampen (als dat überhaupt al verstandig is…) maar eerst uit elkaar trekken en de grammaticale regels deduceren. Dan pas de zinnen leren, dan vallen woorden en grammatica samen.

 

Als je consequent blijft werken, zal het zijn vruchten afwerpen en mag je altijd trots zijn op de inspanningen die worden geleverd. Het resultaat is een gegeven, de inzet te bepalen. Houd daarbij wel in de gaten dat het allemaal proportioneel is. Als de motivatie tanende is, kan een derde partij je kind motiveren. Een goede pedagoge weet welke inspanningen dyslecten zich getroosten en kan vanuit de expertise een goede motivator zijn als je het als ouder niet meer kan!

 

Misschien zijn deze artikelen ook interessant om te lezen: