De vorige keer schreef ik over het groepsdynamische project 'Op een onbewoond eiland'. De eerste lessen van dit project geven op een prachtige manier de verhoudingen in een klas weer (zie de column: Wat een avontuur). Maar daarmee ben je er niet. Er is niet voor niets gevraagd met de groepsdynamiek aan de slag te gaan. De redenen kunnen divers zijn. Er wordt bijvoorbeeld veel gepest in de groep, er worden kinderen buitengesloten, of de kinderen zijn teveel op elkaar gericht en versterken elkaars stoere, of grappige, of brutale gedrag. De klas is druk, ongeconcentreerd, 'los-zand', kinderen geven thuis aan dat ze niet graag naar school gaan, etc. Natuurlijk is er op school van alles gedaan om verandering in deze dynamiek te brengen, maar op de één of andere manier blijken onderstromen sterker dan gesprekken, oefeningen en het maken van afspraken.

 

Dus de vraag is: hoe maak je de onderstroom inzichtelijk en bespreekbaar?

 

Het centrale, onderliggende thema van een groep kan in verhaalvorm verpakt voorgelezen worden aan de groep. Het is de bedoeling dat het verhaal zo wordt geschreven dat het herkenning, gevoelens, betrokkenheid oproept, maar toch een veilige afstand biedt om het probleem op een nieuwe manier te benaderen en onderzoeken. 

Dus, voor een groep waar veel kinderen last hebben van de onrust en opgefoktheid in de klas, en de andere groep het onrust zaaien niet wil opgeven, schreef ik een verhaal. Achter mijn laptop zittend tikte ik het vervolg:

 

 

 

Het schrijven en bedenken van dit verhaal, het reflecteren en inzoomen, leidend tot deze tip van de 'rechter in mij', leidde de volgende dag tot een bijzondere les, over gezamenlijkheid, over bouwen en vertrouwen op elkaar. De kinderen raakten niet uitverteld over hun ervaringen.