Almere
Een verhaal dat graag gehoord wil worden. Dus stel het je even voor, in jouw klas: Al die kinderen met hun eigen verhaal. En jij, niet te vergeten! Iedereen zijn eigen script. Aan jou de kunst om te ontdekken hoe jij jouw / ieder kind zijn verhaal het gemakkelijkst, het duidelijkst kan vertellen, overbrengen.
Door Jolanda Mulder
Ieders vertelwijze is uniek!
Wat wil jij als leerkracht nu het liefst aan je kinderen meegeven, overbrengen? Welk verhaal, welke boodschap, mogen ze wat jou betreft niet missen?
Dit verhaal vertel je op verschillende manieren. Het schuilt in de woorden die je kiest, in je houding, mimiek, expressie, in je stem, in de manier waarop je de lesstof aanbiedt, in je hele manier van zijn. Zijn het alleen maar woorden, dan wordt je verhaal niet gehoord. Rolmodel zijn, doen wat je zegt, inleven, is de beste manier om je verhaal over te brengen, je verhaal levend te maken. En jij hebt als leerkracht ongetwijfeld je eigen manier om dat te doen. Ben jij bijvoorbeeld iemand die graag voorbeeldverhalen gebruikt? Gedichten? Of laat je je boodschap graag zien door gebruik te maken van beelden? Door muziek te maken of ernaar te luisteren? Door nieuwsgierig te maken? Uit te dagen? Ben je wellicht een speler? Een fantast? Vul maar in, ieders wijze is uniek.
En dit geldt ook voor ieder kind in je klas.
Vanmiddag kwam mijn zoon van 11 boos en scheldend bij me. Iemand had aan zijn nieuwe koptelefoon getrokken en nu was hij stuk. Dat was het eerste verhaal dat hij me vertelde, met woord en gebaar en stemgeluid! Poe. Mijn zoon is behoorlijk expressief! Vervolgens ging zijn boosheid over in verdriet, want, nee, het meisje waarop hij zo schold had het niet gedaan, twee vriendinnen van hem hadden het per ongeluk gedaan. Hij vond het zo vreselijk jammer, want hij was er zo blij mee. En het derde verhaal volgde kort daarop. Hij kon toch niet, stel dat het zijn vriendinnetje was die per ongeluk had getrokken, stel hè, haar op de kop geven? 'Misschien gaat het dan wel uit', zei hij ongerust!
Drie verhalen in één, en had ik alleen naar het eerste geluisterd en daarop gereageerd, ('Foei, jongen, niet zo schelden!' Of: 'Wie was dat? Die mag het dan betalen!') dan had ik de rest gemist. Verhalen vragen erom zichzelf te vertellen. En dat vraagt tijd. En aandacht. Een luisterend oor, ziende ogen, een open hart.
En dat is dan dus het verhaal dat ík graag vertel: Ieder mens heeft een verhaal te 'vertellen'. Neem jij tijd om ieders verhaal te horen?
Beeldentuin
Natuurlijk, dat kost tijd, en een volle klas, met een vol programma, maar met een eenvoudige klassikale opdracht kan toch ieder kind de ruimte krijgen. Stel je bijvoorbeeld voor dat er iets is gebeurd/gaat gebeuren. De ene helft van de klas brengt in de vorm van een standbeeld zijn/haar gevoel/idee daarover in beeld. De andere helft loopt tussen de beelden door en vertelt de standbeelden wat hij ziet. Het standbeeld kan als reactie daarop nog wat wijzigingen aanbrengen. Druk je op de 'startknop' (bijv. Op de neus), dan kan het beeld bewegen/praten/of iets anders. Druk op de 'uitknop', en hij bevriest. Zo krijgt ieder beeld de ruimte nog iets meer van zichzelf te laten zien/horen. Hier kan in groepjes naar gekeken worden, klassikaal, of één op één. Dat ligt eraan hoe jij als leerkracht graag werkt en hoeveel tijd je hebt. Natuurlijk daarna omwisselen zodat de andere helft van de klas tijd en ruimte krijgt.
Heb jij leuke opdrachten, spelvormen, ideeën voor andere leerkrachten om te luisteren naar de verhalen van kinderen? Ik hoor het graag.
Kijktip: https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=umOHxEy1qig
