“Ieder kijkt uiteraard vanuit zijn eigen referentiekader naar de onderzoeksresultaten. De laatste jaren heb ik veel gewerkt op ROC’s en wat mij daarbij opvalt is de kwaliteit van de begeleiding die steeds meer gericht is op mogelijkheden en kansen van studenten. Studenten worden meer zelf aan het denken en het werk gezet dan pakweg zo’n 10 jaar geleden. Veel ROC’s werken er bewuster aan voor hun studenten een veiligere basis te zijn, een plek waar ze zich gesteund en uitgedaagd voelen en in zo’n sfeer is het makkelijker over – veronderstelde -  beperkingen te stappen. Ik werk zelf in mijn trainingen in het algemeen met enorm gemotiveerde mensen die hun leerlingen op een hele liefdevolle manier benaderen en hun ook meer zelf verantwoordelijkheid geven. Vaak zijn dat coördinatoren, begeleiders en andere mensen die ondersteunende taken hebben in het primair proces.”   

 

“Ik spreek liever niet over persoonlijke kenmerken, maar zie het eerder als instituutskenmerken. In scholen waar de prestatie centraal staat en het jezelf leren kennen en op een gezonde manier samenleven op de tweede plaats komen, steken onzekerheid, stress en faalangst de kop op. Als je niet uitkijkt noem je dat persoonlijke kenmerken, waarmee de oorzaak ten onrechte bij de leerlingen of studenten wordt gelegd. Wanneer een school een werkelijk veilige basis is, vallen die kenmerken voor een heel groot deel weg.”

 

“Tegelijkertijd is het een hoopvol verhaal, want je zegt hiermee, dat het niet in de eerste plaats ligt aan wat die iemand in zijn leven is overkomen, maar veel meer aan de gedachten en overtuigingen die in je hoofd vorm krijgen. Je kunt je dus ontworstelen aan belemmerende factoren. Die zijn vaak simpeler dan je denkt een constructieve kant op te sturen omdat je daar zelf zoveel invloed op hebt. Voor Sartre bestaat vrijheid uit de keuze die je hebt om zelf te bepalen hoe je omgaat met wat het leven je heeft aangedaan.  Probeer die vrijheid maar eens te ontwikkelen!”

 

“Scholen bewegen op een lijn tussen doel- en zingerichtheid. Doelgerichte scholen zijn vooral prestatiegericht. Zingerichte scholen hebben oog voor de bedoeling van het leven: wat hebben we nodig om het met z’n allen goed te hebben, het beste uit onszelf en elkaar te halen en de wereld netjes over te dragen aan de volgende generaties? Wanneer de je focus meer op zingericht werken legt, relativeer je die nadruk op prestaties  waarmee de spanning en de faalangst verminderen en prestaties toenemen.”

 

“Een van mijn stokpaardjes is: alles waar je aandacht aan besteedt wordt groter. Met het bestrijden van wat je niet wilt, roep je het juist op: faalangstdiagnoses leiden tot faalangstige leerlingen. (Anti-)pestcoördinatoren ontlenen hun bestaansrecht aan het feit dat er gepest wordt; als er niet meer gepest wordt, zijn ze hun baantje kwijt. De kunst is om met liefde en passie te werken aan dat wat je wél wilt: een fijne opleiding waar mensen zich fijn voelen en volop leren en waar ze wanneer het niet lekker loopt, leren hoe ze daar samen uit kunnen komen. Je ziet het trouwens ook in het rapport van de inspectie: ‘De  onderzoekers geven aan dat bij de aanpak van zelfselectie de focus meer moet gaan liggen op faalangst, vergroten van zelfvertrouwen en verminderen van examenstress.’ Twee van de drie aandachtspunten gaan over het bestrijden van wat ze niet willen. Blijf daarvan weg, en ga aan de slag met wat je wél wilt!’.